ఈ మధ్య ఏడాది క్రితం వెళ్ళినపుడు అక్కడ అంతా బోసిగా ఉంది. ఆ ప్రాంతం అంతా సైకిళ్ళు,స్కూటర్లు, రిక్షాలు, ఆటోలు పార్క్ చేసి ఉన్నాయి.మధ్యలో గడియారం స్థంభం మాత్రం లేదు. నిట్టనిలువునా కూల్చేశారట. చెప్పలేనంత బాధ వేసింది.ఎందుకు కూల్చారో, ఎవరు కూల్చారో గానీ వాళ్లకు కలిసొచ్చిన స్థలమేదీ లేదు, ఒక మధుర జ్ఞాపకాన్ని పోగొట్టుకోవడం తప్పించి. ఆ స్థంభంతో, మా వూరితో సృజన గీతం సృజనా రామానుజన్ అనుబంధం ఇదిగో....!
గడియార స్థంభం - ఒక ఙ్ఞాపకం
మా నాన్నగారు ఒకసారి ఊరికి వెళ్ళాలంటే నేను వెంటా పడ్డాను. నాకు అప్పుడు ఆరేళ్ళుంటాయి. ఇంట్లో నాయనమ్మ, అన్నయ్యా ఉన్నా ఎందుకో నాకు అప్పుడు నాన్న వెళ్తుంటే దిగులుగా అనిపించింది. సరే అని నాన్న నన్ను కూడా తీసుకెళ్తానన్నారు. వెళ్ళేది ఏ ఊరో కూడా తెలియదు కానీ నాకు చిన్నప్పటి నుంఛే దూర ప్రయాణాలంటే చాలా ఇష్టం. అందులోనూ రైల్లో సింగిల్ సీటు ఉన్న వైపు కూఛోడం చాలా బాగుంటుంది ఇప్పటికీ.
సగం దూరం వెళ్ళాక తెలిసిమ్ది నాకు వేళ్ళేది నరసరావుపేట అనే ఊరికి అని.
"నాన్నా! ఆ ఊరు పెద్దదా?" అడిగాను. "లేదమ్మా చిన్న ఊరే," న్నారు. కొంచం ఆశ్చర్యపోయాను. "చిన్నదంటే ఎంత ఊరు నాన్నా? మన ఇల్లంత ఉంటుందా?" అని అడిగా. దానికి నాన్న నవ్వి, చూద్దువు." అన్నారు.
ఒక చిన్న ఊరంటే ఎంతుంటుందబ్బా అనుకుంటూ నాన్న ఇచ్చిన బొమ్మల పుస్తకం తీసుకుని చదూకుంటూ కూచున్నాను. మొత్తానికీ నా నిరీక్షణ ఫలించి ఎలాగోలా సాయంత్రానికి ఆ ఊరు చేరాం. మా ఇల్లంత చిన్నది కాక పోయినా మా వైజాగు కన్నా ఖచ్చితంగా చిన్నదే అని ఆ రైల్వే స్టేషన్ చూసి అర్థం అయింది.
నాన్న స్నేహితుడైన శర్మ గారింటికి వెళ్ళే దారిలో నాను జాగ్రత్తగా అన్నీ పరిశీలిస్తుంటే నాకో పేద్ధ భవంతి కనబడింది. అదేంటో కనుక్కుందామని నాన్నని అడిగితే దాన్నే గడియారస్థంభం అంటారని, ఆ ఊళ్ళో ఒక ల్యాండ్ మార్కని చెప్పారు. అదెందుకో పొడుగ్గా ఉండి నాకు కాస్త నచ్చింది.
అక్కడ శర్మగారి పిల్లలతో ఆ రోజుకి ఆడుకున్నా. మర్నాడు వాళ్ళ అమ్మాయితో స్కూలుకి కూడా వెళ్ళాను. సాయంత్రం రాగానే నన్ను ఎక్కడికన్నా తీసుకుని వెళ్ళి చూపించమన్నాను. అంతకు ముందు నేను నాన్న తో చెన్నై, బాంబే వెళ్ళి ఉన్నాను. అలాగే ఈ ఊళ్ళో కూడా బీచి ఉంటే చూపించమన్నాను. శర్మ గారు నవ్వి, మా ఊళ్ళో బీచి లేదు కానీ మనందరం కాసేపు బజారుకెళ్ళి ఏమన్నా కొనుక్కుందాం అని అన్నారు.
ముందు అందరం కలసి ఏదో పార్కుకి వెళ్ళాము. నాకది అంతగా నచ్చలేదు. వీజీపీ గోల్డన్ బీచి, వైజాగు బీచీ చూసిన నాకు అది పెద్ద గొప్పగా అనిపించలేదు కానీ చాలా మంది పిల్లలు అక్కడ హుషారుగా ఆడుకుంటూ కనిపించారు.
అక్కడి నుంచీ ఒక షాపులోకి వెళ్ళాం. అక్కడ కొన్ని బొమ్మలు చూశాం. శర్మగారు, "చందూ (రామచంద్రాచార్యులు), అమ్మలుకి నేను బొమ్మ కొనిపెడతాను. నువ్వు కాదంటే ఒప్పుకోను ," అన్నారు.
ఈ అమ్మలూ తుమ్మలూ నాకు నచ్చవు స్వామీ అందామనుకున్నా ఏదో పాపం బొమ్మ కొనిపెడతానన్నారు కనుక అలా క్షమించేశాను. అక్కడ కొన్న బొమ్మ ఒక కుందేలు, దాని వీపు మీద పిల్ల. నాకది భలే నచ్చింది. తల్లి కుందేలు, పిల్ల కుందేలు. భలే అనుకున్నాను. అందుకే నాకు బాగా నచ్చిందేమో!
దాన్ని గట్టిగా పట్టుకుని నాన్న భుజానెక్కి నేను సగర్వంగా అలా వాళ్ళతో మళ్ళా ఆ గడియారపు స్థంభం సెంటరుకి వెళ్ళాను. "మీ ఊళ్ళో పెద్ద పెద్ద బిల్డింగులు లేవేంటీ?" అన్నా. "మాది చిన్న ఊరుకదమ్మా. అందుకే చిన్న చిన్న బిల్డింగులే ఉంటాయి," అన్నారు శర్మగారు.
"సృజీ, మీది పెద్ద ఊరా?" అడిగింది స్వప్న. శర్మగారమ్మాయి. "అవును," అన్నా గర్వంగా. "అంటే మా ఇల్లంత ఉంటుందా?" అందా అమ్మాయి ఆశ్చర్యంగా. నాన్న పెద్దగా నవ్వారు. నా ప్రశ్న గుర్తొచ్చి.
"ఇదిగో గడియార స్థంభం సెంటరు. ఇక్కడ బేకరీలో ఏదన్నా తింటావా?" అన్నారు శర్మగారు. కానీ నేను ఆ గడియార స్థంభాన్నే తదేకంగా చూస్తూ నించున్నాను. "నాన్నా! నన్నక్కడ ఫొటో తియ్యవా?" అడిగాను. నాన్న కెమేరా బయటకి తీసి నన్ను తీసుకెళ్ళి అక్కడ నించో పెట్టి ముందు స్వప్నతో, తరువాత సింగిల్ గా రెండు శ్నాప్స్ తీశారు.
"ఏంటా పోజు? నువ్వేమన్నా విక్టోరియా మహారాణివనుకుంటున్నావా?" శర్మగారు నవ్వుతూ అన్నారు ఫొటో అయ్యాక.
"అవును. తను నా లిటిల్ ప్రిన్సెస్," నాన్న అన్నారు.
ఆ రాత్రికే మా ప్రయాణం వైజాగుకి. ఇప్పటికీ ఆ బొమ్మ ఉంది నా దగ్గర. అలాగే అక్కడ తీసిన ఫొటో గురించి!!!
ఆ పోటో ఒక రకంగా ఉండేది. ఆ లైటింగు ఎఫెక్టుని నాన్న ఎలా తీసుకొచ్చారో తెలీదు కానీ చాలా స్టైలిష్ గా, నేను తల ఎత్తుకుని ఇచ్చిన పోజుని బాగా కాప్చర్ చేశారు. అది రెండు కాపీలుండేవి.ఒకటి ఇప్పటికీ నాన్న డెస్క్ మీద ఫ్రేములో భద్రంగా ఉండగా మరొకటి దురదృష్టకరమైన పరిస్థితుల్లో పోయింది. అది ఎప్పుడూ నా పుస్తకాల్లో ఉండేది. నేను ఇంటర్మీడియేట్ లో హాస్టల్ లో ఉన్నా కొన్నాళ్ళు. ఒకబ్బాయి నేను ఐలవ్యూ చెప్పలేదని ఫస్టియర్ పరీక్షల ముందు నా పుస్తకాల్ని సైడు కెనాల్లో పడేశాడు. మాథ్స్ నోట్స్ లో ఉన్న ఆ ఫోటో నాకు కాకుండా పోయింది.
నాకైతే చాలా బాధనిపించింది. ఎప్పుడన్నా గుర్తొస్తే బాధగా ఉంటుంది. నాన్నకి బాగా నచ్చిన ఫొటో అది. నా వెనుక గడియారస్థంభం బ్యాక్ గ్రౌండ్.
ఈ మధ్య చంటి నన్ను ఆ ఫొటో కాపీ అడిగాడు. నాన్న నవ్వుతూనే దాన్ని ఇవ్వనన్నారు. బయటకు తీస్తే పోతుందని. "ఫొటో నా దగ్గర ఫిజికల్ గా ఉండకపోవచ్చు కానీ దాన్ని చూసిన అనుభూతి చెరిగిపోదు లెండి," అన్నాడు.
నాకూ అనిపించింది. అవును ఆ ఫొటో నా దగ్గర లేదు కానీ ఆ ఙ్ఞాపకం ఎప్పుడూ నాతోనే ఉంటుంది కద. :-)
అదండి. నా నరసరావుపేట గడియారస్థంభం ఙ్ఞాపకం. ఎందుకో చిన్న ఊరే కానీ, నాకు బాగానే నచ్చింది. ఎక్కువ దూరం వెళ్ళాకుండానే అన్నీ దొరుకుతాయని, నీటి సౌకర్యం ఎక్కువనీ, వదిలి వెళ్ళాలంటే చాలా బాధగా ఉందనీ, శర్మగారు ట్రాన్స్ఫర్ అయి వెళ్ళేటప్పుడు నాన్నతో అన్నారట.
ఈ మధ్య ఈ పేట్రియాట్స్ చదివాక, నాకు ఆ చిన్ననాటి ఙ్ఞాపకం గుర్తొచ్చింది. నా అనుభూతినీ పంచుకుందామనీ.
***